Rozdział 28 ,,Ja tak nie potrafię..."

Dedykuję Sysi <333

~Wzór na szczęście? Ty+Ja ♥

Po chwili usłyszałam straszne wrzaski.   

- Camila! - to była blondynka.  

- Chciałam was tylko obudzić. - zaśmiała się. - Przez ciebie jestem cała mokra! - pisnęła Francesca. Postanowiłam przerwać tą kłótnię. Niestety nie udało mi się, bo kiedy wyszłam z pokoju widziałam tylko burzę blond loków biegnącą w stronę pokoju Torres. Ciekawe co zrobi kiedy zobaczy, że ma całą pomarańczową twarz... - pomyślała moja podświadomość. - Kakao! - krzyknęłam jakby było to oczywiste i zbiegłam na dół. Do kubków, które wyjęłam z szafki wsypałam cztery łyżeczki kakao jak pisze na opakowaniu i dolałam trochę gorącej wody. Wymieszałam i dodałam mleko, a na sam koniec po kilka pianek. - Dziewczyny! Chodźcie kakao! - krzyknęłam. Po chwili blondyna, ruda, Włoszka i Hiszpanka, której wcześniej nie było ustawiły się w rządku przede mną. Podałam każdej jej kubek i usiadłam na kanapie.  

- Mamy trochę do sprzątania. - oznajmiła Rico bez zapału. - No cóż... Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. - wypaliłam.

  Pogadałyśmy trochę i zabrałyśmy się za sprzątanie. Po upływie 3 godzin dom lśnił czystością.

- W końcu! - jęknęła Ludmiła.- Tak to nigdy się nie wymęczyłam... Nawet na zakupach z tobą. - Cami wskazała Ferro i opadła bezwładnie na kanapę.- Nie przesadzaj to z Lu to tylko pryszcz tak jak i w naszym domu, żebyś ty wiedziała jak się sprząta po chłopakach... - wypaplała zmęczona Włoszka.- Tu masz rację pamiętam ostatnią imprezę. - oznajmiłam.

Wchodzę do domu. Otwieram drzwi do apartamentu. Od razu w progu odurza mnie zapach papierosów i alkoholu.Głośna muzyka. W tłumie zauważam mnóstwo nieznanych mi osób. Widzę również Ludmiłę tańczącą na stole z Federico do piosenki Party Rock Anthem. Leon siedzi na kanapie i całuje się z jakąś rudą. Gdy zobaczyłam ten widok... Coś we mnie pękło.

- Viola. Viola. - szturcha mnie Camila. Z mojego oka wypływa jedna pojedyncza łza pokazująca jak bardzo zrobiłam źle nie zgadzając się na propozycję Leona... Teraz będę tylko cierpieć...

- Vilu co się dzieje? - pyta zmartwiona Włoszka. Spoglądam na nią smutnym wzrokiem.

- Nic. - mówię. Wstaję z kanapy i kieruję się do mojego królestwa. To straszne zobaczyć swojego ukochanego z inną osobą, ale sama wybrałam sobie taki los...Nie mogę nic z tym zrobić. Wyśmiałby mnie gdybym od tak zmieniła decyzje. Ale może to i dobrze? Może dobrze że nie jesteśmy razem? Każde idzie w swoją stronę... Ale to tak cholernie boli... I co ja mam teraz zrobić? Patrzeć jak jest z inną czy jednak przyznać, że popełniłam błąd? A może zakochać się w kimś innym? Nie,ja nie dam rady zakochać się w kimś innym niż Leon. To by było zbyt ciężkie... Bo co by było gdybym została starą panną z kotami? Nie chcę tego.... Ja bym nie mogła pokochać kogoś innego...On jest moim ideałem. Ja nie mogę bez niego żyć! Nagle słyszę jak ktoś puka do mojego pokoju 

- Proszę. - cichutko się zgadzam, aby intruz wszedł. Nie dowierzam. To Leon. Osoba którą tak bardzo kocham. 

- Leon co ty tu robisz? - pytam kiedy siada na moim łóżku.

- Przyszedłem. - spuszcza wzrok. Coś mi tu nie gra. 

- O co chodzi? - zadaje kolejne pytanie i ścieram z policzków łzy.

- Słyszałem że potrzebujesz pomocy. - zaczyna - Tak więc jestem. 

- Kto ci powiedział że potrzebuje pomocy? - zadaje pytanie i wygodniej siadam na łóżku. 

- Dziewczyny. - mówi spoglądając na mnie.

- Nie wiem co się z tobą ostatnio dzieje. Jesteś inna.Nie taka w której się zakochałem. 

- Niby w jakim sensie? Jestem tą samą dziewczyną. Nie zmieniłam się. - mówię delikatnie się rumieniąc.

- No wiesz nie tryska od ciebie ta sama pozytywna energia, którą było wcześniej czuć na kilometr. - oznajmia. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Chłopak przyglądał mi się z zaciekawieniem.

- Leon...Ja tak nie potrafię.-szepczę wstają szybko z łóżka.

- Czego nie potrafisz? - staje naprzeciw mnie.

- Nie potrafię przestać cię kochać. - szepnęłam i zsunęłam się po ścianie szlochając.

Chłopak nic nie mówiąc podszedł do mnie i przytulił.Tak bardzo mi jego brakowało.Tak mocno za nim tęskniłam.

Siedzieliśmy w ciszy, potrzebna nam była tylko nasza obecność, żadnych słów. Ja i on przytuleni do siebie siedzimy na ziemi i patrzymy się na widoki za oknem.

- Leon - szepnęłam. Szatyn spojrzał na mnie.

- Czy to coś zmieni?

- Co masz na myśli?

- Czy to że nadal się kochamy.... No wiesz. Zmieni coś?

- A skąd wiesz, że nadal cię kocham? - zapytał, a mnie zatkało. Czyli wystarczyła chwila i on o mnie zapomniał? Nie wierze. Otworzyłam buzię ze zdziwienia. Natychmiast wstałam i wybiegłam z domu. Nie chce go wiedzieć. Nie chcę nikogo widzieć.

To wszystko nie ma sensu. Jak ja mogłam powiedzieć mu, że go kocham teraz pewnie razem z tą rudą suką będą się ze mnie nabijali... Biegłam zalana łzami nie zwracałam uwagi na nic i nagle poczułam straszny ból, a przed oczami zapanowała ciemność...

****

Witam, witam ludziska xD

Jak widzicie powstał taki oto rozdział xD

Większość pisałam z Cyśką ^^

Loff kochanie <3 ;*

Więc jest on genialny, bo Sysia mi tu pomogła XDDD

Dobra nie mam pomysłu na notkę :'D

Kocham 

Całuję 

Pozdrawiam ;*

Wasza Natalka, aka Król Julian, aka Jednorożek ♥♥♥

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Awww... Mdleje *-* ♥